Op zondag doen we een rondje Hardangerfjord, dit is de op één na langste fjord van Noorwegen, 170 kilometer lang en circa 800 meter diep. Door middel van twee oversteken met een veerboot en enkele tunnels zijn ook de zijarmen van deze fjord, de Eidfjord en de Sörfjord bereikbaar.

De volgende dag gaan we op pad voor een berg ‘wandeling' naar de Buarbreen gletsjer, in de buurt van onze camping in Odda. De route is 2 tot 3 uur, dus dat moet te doen zijn, denken we. Dat ligt toch even anders. Na een redelijk begin wordt de tocht gaandeweg een ware survival. Klauteren over rotsblokken, al dan niet met behulp van touwen of kettingen, wiebelende houten planken over woest stromende riviertjes, sneeuwvelden: we trotseren het allemaal en halen uiteindelijk het eindpunt. Veel wandelaars haken onderweg om begrijpelijke redenen af. De stralende zon en het magnifieke uitzicht over de gletsjer maken veel goed ! Weer veilig thuisgekomen komen we tot de ontdekking dat we ons hebben vergist in de kleurcodering met betrekking tot de zwaarte van de tocht ;-)

De campingbazin heeft een Nederlander, een Serviër en een Pool in dienst. Voor hen geldt hetzelfde als voor de mensen uit Nederland vertelt ze, het is hier in Noorwegen duur. Voor henzelf geldt dat niet, want de verdiensten liggen ook veel hoger. Er is volgens haar ook nauwelijks werkloosheid in Noorwegen en in de bouw komen ze zelfs mensen te kort. Dus voor Nederlandse bouwvakkers die wel eens wat anders willen: dit is je kans ! Ze heeft vrienden in Friesland en derhalve kent ze ook de ‘Beerenburg'. Lekker, vindt ze en goedkoop ! Het praatje blijkt goed voor nog wat korting, we zijn ook wel stakkers eigenlijk met een land in crisis.....

Met flinke spierpijn vertrekken we de volgende dag met wat miezerig weer over een ietwat smalle en van vele tunnels voorziene weg, richting Eidfjord. De camping waar we ons nestelen ligt fraai aan een meer tussen metershoge bergen die deels bedekt zijn met sneeuw. De Foringsfossen watervallen bij Fossli die we 's middags bekijken, storten zich met donderend geweld met een verval van 182 meter in de diepte en hebben veel bekijks.

De meeste campings liggen hier aan een meer of aan een uitloper van een fjord. Dus een plek met uitzicht op het meer en de daarachter liggende bergen, al dan niet met besneeuwde toppen, is hier doodnormaal. In Nederland moet je voor een plekje aan het water zo'n 3 jaar van tevoren reserveren.

Als we op weg gaan naar Fläm worden we vergezeld door een stralende zon. De camping ligt aan de Auerlandsfjord , waar enorme cruiseschepen zich in het piepkleine haventje persen. 's Middags ontmoeten we Wim en Gerda, vrienden van ons, die met familie ook onderweg zijn in Noorwegen en toevallig op deze dag een trienretourtje Flam - Myrdal hadden genomen. Onze camping is dicht bij het Flam stationnetje, dus een ontmoeting is snel geregeld.

Dan laten we ons op donderdag ook met de Flamsbana, de beroemde spoorlijn, zo'n 20 kilometer lang en 865 meter hoogteverschil in circa 50 minuten naar Myrdal brengen, en vervolgens gaan we via de eveneens beroemde Bergen - Oslo spoorlijn naar Finse, het hoogst gelegen treinstation in Europa. Veel sneeuw, echter de paaltjes en andere markeringen voor wandelingen zitten nog onder de sneeuw, en onder diezelfde sneeuw zit ook een meer, en omdat je aan de bovenkant het verschil niet ziet, wagen we ons er maar niet aan. Derhalve nestelen we ons maar op een stoepje in de zon en wachten op de trein om weer terug naar Myrdal te gaan. Het is allemaal nét iets minder spectaculair dan de folders beloven. Dit komt in het bijzonder door de vele tunnels en sneeuwschermen die het uitzicht helaas nogal belemmeren.

Vrijdags bezoeken we, vergezeld van een lekker zonnetje, het Laerdal en de bijzondere staafkerk in Borgund, geheel in pagode stijl. We zien een bus met Aziaten en dat is een teken dat het geld kost. Dat blijkt te kloppen, het is naar onze smaak allemaal wat te toeristisch... We rijden vervolgens via de fraaie Ardalsfjorden en de Vaerdalsfjorden, uitlopers van de Sogndalsfjord via de ‘Snovegen (de Sneeuw-weg) weer richting Flam. De naam laat beslist niets aan het toeval over, we rijden uiteindelijk op een hoogte van circa 1200 meter door spectaculaire metershoge sneeuwwallen ! Zelfs in de winter in Oostenrijk zie je zoiets niet !

Via de 25 kilometer lange Laerdaltunnel vervolgen we onze weg naar Luster, gelegen op de Sognefjell-hoogvlakte. We bekijken de Nigardsbreen gletsjer, een uitloper van Europa's grootste gletsjer 'de Jostedalsbreen', welke maar liefst 100 km lang, 15 km breed en 500 meter dik is.

De vele tunnels waar we doorheen komen, zijn lang, kort, smal, breed, recht, met bochten, schemerig, heel donker, donker met een bocht er in, glad, ruw, met een watergordijn voor de ingang en ga zo maar door... maar ze hebben één ding gemeen: aan het einde van de tunnel is altijd weer licht ....

Wat betreft de voetbal krijgen we van de Poolse medewerker van de camping in Luster te horen dat Nederland verloren heeft van Denemarken. Er is wel TV, maar die mag van zijn baas nog niet aan, want volgende week begint het hoogseizoen. Logisch toch ? En tja, Duitsland wint met 1-0, en misschien is het wel onze verbeelding, maar onze Duitse campingburen groeten ons de volgende ochtend wel erg vrolijk ...

's Morgens ontbijten we in de zon, daarna nemen we ons mobiele huisje weer mee en vervolgen onze weg over de Sognefjell hoogvlakte (Sognefjellvegen), welke te boek staat als één van de mooiste wegen van Noorwegen. Dit blijkt als we verder rijden. De weg is hier en daar erg smal, maar gelukkig zijn er overal uitwijkplekken. We komen hoe langer hoe hoger tot ruim 1400 meter. Het landschap verandert voortdurend en er ligt steeds meer sneeuw. We geloven onze ogen niet: uiteindelijk zien we enorme muren van sneeuw langs de kant van de weg. En dat begin juni !

Wanneer je hier van circa 1400 meter weer naar beneden rijdt, is het net alsof je van de winter naar de zomer gaat. Eerst is er sneeuw, er zitten geen bladeren aan de bomen, vervolgens wordt de sneeuw minder en staat alles in knop, even verder zitten er frisgroene blaadjes aan de bomen, en onderaan gekomen is alles volop in bloei.

Een zwerver (of uitgeprocedeerde asielzoeker, of een vakantieganger die door z'n budget heen was ?) langs de E6 is heel selectief met het legen van de afvalbakken op de parkeerplaats, maar heeft al een flinke verzameling aan z'n fiets hangen....

Groetjes van ons, en tot een volgende blog maar weer !